Από το νέο βιβλίο του μοναχού Μιχαήλ, υπό έκδοση

Καλημέρα!
Σας παραθέτουμε ένα κείμενο από το καινούργιο βιβλίο του μοναχού Μιχαήλ, το οποίο είναι προς έκδοση. Τίτλος του, "Η ελευθερία του Χριστού και οι κανόνες της Εκκλησίας". Υπότιτλος, "Με αφορμή τα κωλύματα ιεροσύνης".
Ορίστε λοιπόν το κείμενο, από το κεφάλαιο:
"Γέροντας Ιουστίνος της Μονής Πέτρου Βόντα, Ρουμανία"

..............

Εκείνη τη στιγμή, σαν κάποιος να ήθελε να βάλει τελεία και παύλα στη συζήτησή μας, εμφανίστηκε η Φλωρεντίνα. Με υπερένταση, σχεδόν σε κατάσταση πανικού, φώναξε:

― Γρήγορα! Γρήγορα! Είναι η σειρά μας να πάμε μέσα στον Γέροντα! Πάμε αμέσως πάνω!

Μ’ άρπαξε απ’ το χέρι κι αρχίσαμε ν’ ανεβαίνουμε τα σκαλοπάτια. Γύρισε και φώναξε στον πνευματικό της, τον π. Ιωάννη:

― Να ξέρετε ότι σας τον έφερα τον π. Μιχαήλ, γιατί λέει τα ίδια πράγματα που λέτε κι εσείς! Όταν μου μιλάει είναι σαν ν’ ακούω εσάς! 80% έχετε το ίδιο πνεύμα!

― Το κατάλαβα, έκανε γελώντας αυτός.

Ο Γέροντας έχει μια οσιακή μορφή μ’ ένα ακτινοβόλο πρόσωπο, χωρίς μια ρανίδα αίματος πάνω του. Το βλέμμα του, ειλικρινές και ευθύ, σε κοιτάζει στο κέντρο των ματιών σου. Εμάς, κατ’ εξαίρεσιν, μας κράτησε καμμιά ώρα. Ήταν δυο μοναχές δίπλα του, αντίγραφα της αρχοντιάς του. Η μία, γιατρέσσα, με άπταιστα αγγλικά και εξευγενισμένο, γλυκό παρουσιαστικό· αλλά με την ίδια αυτοπεποίθηση του Γέροντά της και ευθύτητα στο βλέμμα της. Μια άλλη, πολύ νεαρότερη, καθόταν διακριτικά λίγο πιο πέρα και ρύθμιζε αυτούς που έμπαιναν και έβγαιναν. Επλανάτο μια ατμόσφαιρα φυσικότητας, καθαρότητας κι εμπιστοσύνης.*

*ΥΠΟΣ

Αναρρωτιέσαι, τι φοβούνται οι ηγουμένισσες στην Ελλάδα (για να πούμε την αλήθεια, οι Γέροντες πίσω απ’ αυτές), και δεν αφήνουν τις μοναχές τους να εξελιχθούν σε τέτοια ωραία, πρόσχαρα και υγιή πλάσματα; Τι ακριβώς φοβούνται και φυλακίζουν τις μοναχές τους, μ’ έναν εξοντωτικό για την προσωπικότητά τους έλεγχο; Ότι μόλις η μοναχή θα νιώσει ελεύθερη και θα φερθεί πρόσχαρα και χαμογελαστά, θα της την πέσουν και θα κλείσει το ραντεβουδάκι; Τέτοια αρρωστημένα και διεστραμμένα μυαλά οργανώνουν τον γυναικείο μοναχισμό μας και βάζουν τους κανόνες; 

― Μου άρεσε η ελευθερία που έχετε στα μοναστήρια σας και στο περιβάλλον σας, του είπα. Μια ελευθερία κι ένας σεβασμός στο άλλο πρόσωπο, με τα οποία κτίζει το Άγιο Πνεύμα υγιείς μοναχούς και υγιείς ανθρώπους γύρω σας. 

Αυτός χαμογέλασε μετριόφρονα.

― Έτσι πρέπει να είναι. Το κάνουμε γιατί το θεωρούμε σωστό. 

― Επειδή η Εκκλησία, συνέχισα, ανάλογα με τους εκπροσώπους που παράγει, άλλοτε ζει την ακμή της κι άλλοτε την παρακμή της, σ’ αυτή τη φάση, τουλάχιστον για την ελλαδική Εκκλησία, δεν ζούμε την ακμή της ούτε καμμιά υγιή κατάσταση. Και η μικρή γνωριμία μας με επισκόπους στη Ρουμανία, δεν μας ενθάρρυνε. Τι προβλέπετε; Θα υπάρξουν χαρισματικοί εκπρόσωποι της Ορθοδοξίας στα ορθόδοξα έθνη και στον υπόλοιπο κόσμο, ή, επειδή ίσως πλησιάζουμε προς το τέλος, η κατάσταση θα γίνεται όλο και χειρότερη;

Κούνησε το κεφάλι του αρνητικά.

― Κι εμείς εδώ στη Ρουμανία, απάντησε, πριν 20 χρόνια, είχαμε πιο σοβαρούς πνευματικούς ανθρώπους: Τον π. Κλεόπα Ηλίε, τον π. Δημήτριο Στανιλοάε, τον π. Αρσένιο Παπατσό, και άλλους. Πέθαναν όμως αυτοί και δεν αντικαταστάθηκαν. Και τώρα είναι πολύ χειρότερα τα πράγματα στην Εκκλησία της Ρουμανίας. 

― Είναι πολύ περίεργο ότι το ίδιο ακριβώς συνέβη και στην ελλαδική Εκκλησία. Πέθαναν ο γερο-Παΐσιος, ο γερο-Πορφύριος, ο παπα-Αντώνης ο Γκίκιζας... και δεν αντικαταστάθηκαν. 

― Εσάς τους Έλληνες δεν σας φοβάμαι, είπε. Έχετε νεύρο μέσα σας κι αντιδράτε. Δεν μένετε παθητικά στη δυστυχία σας και στην παρακμή σας. Αυτά εδώ τα πρόβατα στη Ρουμανία τι να τα κάνω, που δεν κουνιούνται με τίποτα, ό,τι και να κάνεις. Εδώ είναι το μεγάλο πρόβλημα. Στην Ελλάδα, είμαι σίγουρος, θα βρεθεί η λύση. Θα ενεργοποιηθούν κάποιοι άνθρωποι στην Εκκλησία σας και θα γίνουν καλύτερα τα πράγματα. 

― Γιατί, κατά τη γνώμη σας, τον ρώτησα, ο Χριστός δεν δίνει τη Χάρη Του, για να βγουν καινούργιοι χαρισματικοί άνθρωποι; 

― Γιατί, ενώ ο Ίδιος το θέλει, δεν βρίσκει αυτόν που πρέπει, για να του δώσει τη Χάρη Του, μου απάντησε. Μην κοιτάς το πλήθος των ρασοφόρων. Ανάμεσά τους δεν υπάρχει ούτε ένας που παίρνοντας το χάρισμα απ’ τον Θεό, θα έκανε το έργο Του χωρίς ανθρώπινη φιλοδοξία κι εμπάθεια. Είναι σπάνιοι αυτοί οι άνθρωποι και σήμερα φαίνεται να εξαφανίστηκαν παντελώς.

― Και μείναμε τώρα, παρατήρησα, εμείς, τα μυρμηγκάκια, για να παρηγορήσουμε κάποιους ανθρώπους γύρω μας. Τι γίνεται σ’ αυτή την περίπτωση; Τι θα κάνουμε μ’ αυτούς τους ανθρώπους που έχουν φυσικές προσδοκίες από μας, αλλά εμείς δεν επαρκούμε;

Με κοίταξε βαθιά στα μάτια. 

― Ήρθε η ώρα να γίνεις εσύ πνευματικός άνθρωπος. Ανέβα εσύ πνευματικά και θ’ ανέβει όλη η συντροφιά σου γύρω σου. Από το πώς θα είσαι εσύ εξαρτάται και το πώς θα είναι η συντροφιά σου. Από το πόσο θα αγαπάς εσύ τον Χριστό, θα εμπνέονται κι αυτοί να Τον αγαπήσουν το ίδιο. Ήρθε η στιγμή να κάνεις πιο αποφασιστικά βήματα στη ζωή σου.

Πήρε μερικές αναπνοές σιωπηλά και μετά συνέχισε:

― Η προσευχή θα μας σώσει, πάτερ, και θα μας βγάλει από το αδιέξοδο, και το εκκλησιαστικό, και το προσωπικό. Με την προσευχή ανοίγει ο δρόμος κι εμείς σ’ αυτόν τον κρίσιμο καιρό, τη χρειαζόμαστε πάρα πολύ. Η προσευχή είναι η μοναδική λύση αυτή τη στιγμή για τον Χριστιανό και πρέπει να την ασκήσει με όλες τις δυνάμεις του και με όλη την καρδιά του. 

― Έχετε απόλυτο δίκιο, συμφώνησα. 

― Όταν πήγα το ’62 στο μοναστήρι σου το Κουτλουμούσι, συνέχισε, βρήκα μόνο τέσσερις μοναχούς, οι τρεις παππούδες, και το μοναστήρι γκρεμισμένο. Ανησύχησα κι αναρωτήθηκα: “Πώς θα συνεχίσει τη ζωή του αυτό το μοναστήρι; Ή μήπως έφτασε στο τέλος του;” Πλην όμως, με φιλοξενήσανε με πολλή αγάπη και μου είπαν μάλιστα πολύ όμορφα πράγματα και υπέροχες ιστορίες με αγιορείτες ασκητές. Από Ρουμάνους όμως αγιορείτες που με επισκέπτονται, έχω πληροφορηθεί ότι τώρα το Άγιον Όρος έχει αλλάξει. Οι καινούργιοι αγιορείτες δεν είναι πια όπως οι παλιοί. 

Βγαίνοντας απ’ τον Γέροντα μετά από τόση ώρα, ακούσαμε κι εμείς ένα χαμηλό μουρμουρητό αγανάκτησης, που ισοδυναμούσε με το “Ούούού!” στον πολιτικό.