Χριστιανισμός και φασισμός: Συνέντευξη με τον Θ.Παπαθανασίου

http://e-theologia.blogspot.gr/2012/11/blog-post_7042.html

Σ' αυτό το μπλογκ θα βρείτε μια ραδιοφωνική συνέντευξη (που αρχίζει από το 23ο λεπτό) του κ. Παπαθανασίου, αρχισυντάκτης της Σύναξης, στην οποία μιλάει πολύ δυναμικά και σταράτα για θέματα που είναι και επίκαιρα, αλλά κυρίως ζωτικά για την πίστη μας και τη σχέση μας με τον Χριστό και την Εκκλησία Του.

Λίγος Γέροντας Θαδδαίος, από το βιβλίο που ετοιμάζεται...

ΣΥΝΟΜΙΛΙΑ ΜΕ ΤΟΝ ΓΕΡΟΝΤΑ ΘΑΔΔΑΙΟ

Ο Θεός είναι πνεύμα. Όταν προσευχόμαστε, πρέπει να προσευχόμαστε εν πνεύματι. Μήπως αυτό σημαίνει ότι μερικές φορές προσευχόμαστε ψεύτικα, προσποιητά;

Ξέρετε, όταν προσευχόμαστε, συνήθως κάνουμε τον κανόνα μας μηχανικά, χωρίς τη συμμετοχή της ύπαρξής μας. Εμείς προσευχόμαστε, αρθρώνουμε τις λέξεις, αλλά η ύπαρξή μας στην πραγματικότητα βρίσκεται αλλού. Η προσοχή μας συχνά είναι στραμμένη αλλού, κι όχι στα λόγια της προσευχής. Όμως, αν προσευχόμαστε χωρίς προσοχή, αυτή δεν είναι ειλικρινής προσευχή. Ενώ όταν συγκεντρωθούμε, ξέρουμε τι ζητάμε και για τι ευχόμαστε.

Όταν ζητήσουμε από κάποιον να μας κάνει μια χάρη, ξέρουμε ότι έχει τη δυνατότητα να μας εξυπηρετήσει. Εμείς του απευθυνόμαστε, και τον παρακαλούμε να μας κάνει τη χάρη. Είμαστε δηλαδή απόλυτα πεπεισμένοι ότι ο φίλος μας ή ο γνωστός μας μπορεί να μας βοηθήσει. Ενώπιον του Θεού όμως συχνά στέκουμε χωρίς προσοχή, μηχανικά, και θεωρούμε ότι προσευχηθήκαμε, ενώ στην πραγματικότητα ήμασταν απόντες, κάναμε κάποια σχέδια στο μυαλό μας ή κάποιος μας πρόσβαλε και ο λογισμός μας ήταν κολλημένος εκεί. Με άλλα λόγια, κάνουμε προσευχή, διαβάζουμε, αλλά είμαστε αλλού. Ο Θεός είναι πνεύμα κι επομένως πρέπει να προσευχόμαστε εν πνεύματι και αληθεία, το πνεύμα μας πρέπει να είναι συγκεντρωμένο κατά τη διάρκεια της προσευχής.

Είναι η αγάπη σημαντική για την ευτυχία του ανθρώπου; Εγώ θεωρώ ότι χωρίς αγάπη δεν μπορούμε να ζήσουμε εμείς οι Χριστιανοί, κι εσείς πείτε μας πως να τοποθετηθούμε απέναντι στον γάμο των μη Χριστιανών και αν εκτός Εκκλησίας οι άνθρωποι μπορούν να ζήσουν ευτυχισμένοι χωρίς αγάπη.

Αγάπη είναι ο Θεός. Αν ζούμε αγαπημένοι, αυτό σημαίνει ότι ο Θεός είναι μαζί μας. Αν θεωρούμε και ξέρουμε ότι ο Θεός είναι πανταχού παρών και είμαστε ενωμένοι καρδιακά μαζί Του, Εκείνος θα μας διδάξει πώς να αγαπάμε τον συνάνθρωπό μας. Διότι, εμείς από μόνοι μας δεν ξέρουμε να αγαπάμε ούτε τον Κύριο, ούτε τον διπλανό μας. Στην αγάπη που ο Θεός εμφύτεψε μέσα μας συχνά παρεμβαίνουν τα εναέρια πνεύματα, μας αιχμαλωτίζουν και μας οδηγούν έξω από τον σωστό και τον αληθινό δρόμο. Στην ουσία, η πρότασή τους είναι συνυφασμένη με τις σωματικές μας αισθήσεις και τα συναισθήματα αυτού του κόσμου, με τις γήινες απολαύσεις και την καλοπέραση. Αυτή είναι η αιχμαλωσία που μας συμβαίνει συχνά, ώστε και οι νέοι και οι μεγαλύτεροι να ερωτεύονται ανθρώπους ή πράγματα, ζωντανά πλάσματα ή νεκρή φύση. Για παράδειγμα, κάποιος ερωτεύεται τον χρυσό και δεν μπορεί με τίποτα να τον αποχωριστεί ή τα πλούτη, τα σπίτια του και την περιουσία του ή κάποιον άνθρωπο, κι έτσι αιχμάλωτος δεν μπορεί να ξεκολλήσει, ώστε τα εναέρια πνεύματα μπορεί να τον οδηγήσουν σε απόγνωση, μέχρι και στην αυτοκτονία.

Είναι αυτό αγάπη, τη στιγμή που συμβαίνουν όλα αυτά; Διότι, βλέπουμε πως στην αγάπη που εμφύτεψε μέσα μας ο Θεός παρεμβαίνουν οι δαίμονες ελεύθερα. Η αγάπη του Θεού είναι άπειρη, δεν κάνει διακρίσεις. Μας είναι τόσο οικεία, όπως λέει ο απόστολος Παύλος, είναι η τελειότητα καθεαυτή, διότι ο Θεός είναι τέλειο Ων, χωρίς καμία έλλειψη. Γι’ αυτό, όταν φανερωθεί μέσα μας η θεία αγάπη σε όλη την πληρότητα και χάρη, η καρδιά μας χωράει μέσα της όχι μόνο ολόκληρη τη γη, αλλά όλο το σύμπαν. Τότε ο Θεός κατοικεί μέσα μας, ενώ είναι παντού και αγκαλιάζει τα πάντα. Σ’ αυτήν την κατάσταση φανερώνεται μέσα μας η θεία αγάπη που συγκρατεί τα πάντα. Τότε δεν κάνουμε διακρίσεις, όλοι είναι συγγενείς μας, όλοι καλοί, και θεωρούμε τον εαυτό μας υπηρέτη του κάθε πλάσματος. Μ’ αυτή τη θεία αγάπη η ψυχή έρχεται σε κατάσταση ταπείνωσης, που είναι και η τελειότητα της χριστιανικής ζωής. Η άκρα ταπείνωση είναι η τελειότητα της χριστιανικής ζωής, όχι η ανάσταση των νεκρών και η επιτέλεση των θαυμάτων. Όταν μας φωτίσει η χάρη του Παναγίου Πνεύματος με την πληρότητα της αγάπης του Θεού, τότε θέλουμε να υπηρετήσουμε τους πάντες, να κάνουμε σε όλους καλό· και το παραμικρό μυρμήγκι, όταν δούμε ότι βασανίζεται κάπου, θέλουμε να το βοηθήσουμε. Δηλαδή, η αγάπη είναι θυσία, κι εμείς γινόμαστε θυσία για τον πλησίον μας. Έτσι μπορείς να εξηγήσεις αυτό το θέμα στην εργασία σου.